Iyi kalpli yalniz bir adam birgün bir koza bulur. Kozanin içinde küçük bir tirtil vardir. Adam çok sever bu tirtili. Onunla tüm yalnizligini, tüm sevgisini paylasir. Gel zaman git zaman tirtil büyür, güzel bir kelebek olur. Adam kelebegine hayran, birakamaz onu bir türlü. Aslinda kelebegin aklinda daglar, kirlar, çiçekler vardir da kiyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalniz birakamaz onu. Üç günlük ömrünü sevildigi ve sevdigi yerde geçirmeye hazirdir.
Ama adam bilir ki "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir." Kelebegine son kez bakar ve onu saliverir özgürlügüne, kirlarina, çiçeklerine dogru...
Kelebek mutlu olmasina mutludur ama hiçbir meltem, hiçbir çiçek yapragi adamin avucunun sicakligini andirmaz. Aklinda adam, o çiçek senin bu çiçek benim dolasir saatlerce...
Adam bir kelebege sevdali, bakip durur bosluga. Kelebekse hâlâ konacak sicak bir avuç aramakta! Böylece kelebek sunu anlar;
"Bazen ait oldugumuz yer orasidir; sicak bir avuçtur biliriz. Ama o yerin bize ait olma ihtimali bir hiçtir."
Böylece adam sunu anlar:
"Hiçbir sevdayi yalnizca sevgiyle yasatamazsiniz."
O günden sonra kelebek, adama duydugu özlemi gömecek bir dag aramaya baslar. Ama gücü tükenene dek arayip da bulamayinca anlar ki
"Hiçbir dag bir özlemi gömebilecegimiz kadar büyük degildir."
Adamsa artik sevdasini koyar avuçlarina kelebeginin yerine.
Herkes birseyler yasar; iyi ya da kötü, dogru ya da yanlis. Yasadiklarindan bir çikarim yaparak hayatina bir yol verir, ayni zamanda düsüncelerine de...
BIRAK SEVGI SENI BULSUN!!!
