HAYAT KAÇIYOR KOVALAYIN ONU...........

Moderatör Mesaj Sayısı : 59 Kayıt tarihi : 02/06/08

Bazen çok dar geliyor gömleğim tenime, bazen de kayboluyorum kıyafetlerimin içinde. Sıyrılıp kurtulmak istiyorum bazen beni kısıtlayan her şeyden, bazen kabuğuma çekilmek istiyorum hiç çıkmak istemezmişçesine dışarıya... İnsanı anlat deseler çok zorlanmam.''ZITLIK'' derim size ya da ''ÇELİŞKİ'' derim. Çok uzağa gitmedim kendime baktım önce. Ayna yanımdaydı. Zıtlıklar çelişkiler insanıyım bende. Bilmiyorum, göremiyorum, anlayamıyorum bazen. Belki 50 yazı yazdım çelişkiler üzerine, belki 50 gece uykusuz kaldım, belki 50 kere çaresizlikten ağladım. Evet ağladım çünkü sığınacak bir kapı bulamadım, sorularıma yanıt alamadım, sıkıldım, bunaldım, ağladım ağladım ağladım...

Cevap bulamamak çok kötü. Gerçi tercih ederim kendimi hiç cevap aramayanlara, kendine hiç soru sormayanlara. Allah'ım ne kötü olsa gerek hayata bir soru bile soramamak, düşünmeden yaşamak, hep gülmek ama hiç ağlayamamak... Soru soramazsan cevap alamazsın. Sığınamazsın, o zaman da o lezzeti tadamazsın. Sığınmak çok güzel. Yağmurlu bir ormanda kaybolmuşken ufak bir kulübeye rastlamak ne güzel. O kulübeciğe sığınmanın verdiği güven ne güzel. Elbiselerini çıkartıp kurutmak, ufak bir ateş yakmak, ısınmak ne güzel. Evet sığınmak ne güzel veya yaslanacak bir omuz bulabilmek. Ama ben yine de yüklüyüm, yine fırtınalar kopartıyorum, boşaltıyorum, yağmur oluyorum, akıyorum yeryüzüne ama yinede doluyum, yine de ağırım, sancılıyım…

Pişmanlıklar mı ümitsizliğe düşüren beni ya da açgözlü müyüm acaba... Nasıl oluyor da çok sevdiğim birisinden çok nefret edebiliyorum bir gün sonra? Kolay mı bu kadar? Nasıl başarıyorum ben bunu? Nasıl oluyor da çok açım ama karnım tok? Nasıl oluyor da bir gün dünyaya meydan okuyorum ama ertesi gün kafamı yorganın altından çıkarmaya korkuyorum? Bu hafta çok hoşgörülüydüm ama geçen hafta trafikte bir adamla kavga ettim. Bu ben miyim? Ben kimim? Niye sapıyorum hep ana yoldan? Niye gidemiyorum aynı güzergahta? Bu kadar dur kalk tüketiyor beni. Ne zaman durulacak denizim? Ne zaman oturacak taşlar yerine?

Siz, bu yazıyı okuyanlar; bu kadar sorudan sıkıldınız mı? Okumayınız o zaman korkuyorsanız. Beni sorularımla mutsuzluğumla baş başa bırakınız. Sorunda bende çözümde. Soruda bende cevapta. Sıkıldınız belki, içiniz daraldı. Belki kendinizden bir şeyler buldunuz bu yazıda. Belki sormaya korktuklarınız vardı kendinize.

Belki kaçıyordunuz. Yakaladım sizi.

Kaçmayınız. Sorun kendi kendinize sorularınızı. Belki fırsatın olmayacak bir daha. Ben sormaktan usanmadım yıllardır. Usanmadan soracağım, merak edeceğim, yanıtlayacağım, yanılacağım, gülecekler bana, bende onlara. Sizde korkmayın, sorun kendinize… Sadece sorun ve ümidinizi yitirmeyiniz.

Birde sakın affetmeyin.

Affederseniz alışırsınız.

Kendinizi affetmeyin, başkasını affedin ama.

Boğuyor bazen sorular, cevaplar, kavramlar, duygular. Ama bir saniye suyun üstüne çıkıp nefes almak ne güzel. Hiç boğulmayan bilmez o duyguyu. Hiç sevgilisi olmayan bilmez ayrılık acısını ya da hiç hapis yatmayan bilmez özgürlüğün kıymetini. Yaşamak lazım belki de zıtları, zıtlıkları görmek lazım... Farkları, renkleri, ayrılıkları tatmak lazım. Acıları çekmek lazım. Sevmek lazım bir şeyleri, bir şeylerden nefret etmek. Algılamak için, algıları açık tutmak için, bakışının boyutunu artırmak için, kendini oyunun dışına atmak için, izlemek için, gülmek için, ağlatmak için hiç ağlamamış gibi, sevmek için sevilmek lazım önce hiç sevilmemiş gibi, deli gibi..

Sevin, sorun, nefret edin; yaşayın işte ama dolu dolu yaşayın... Hayat kaçıyor onu kovalayın